Archiwum zbudowane zostało z katalogu ważnych kobiet związanych z Kaliszem, które nie zostały zapisane w historii dostatecznie. W performansie uczestniczyło ponad 30 zaproszonych pań i dwóch mężczyzn. Bohaterkami nowego archiwum zostały m.in. Felicja Łączkowska (liderka kulturalna, organizatorka spotkań literackich w XIX w., współzałożycielka Biblioteki Publicznej i Muzeum Kaliskiego), dr Debora Gross-Schinagel (dyrektorka szpitala żydowskiego), Róża Jakubowicz (pisarka), Barbara Suwa (lekarka), Krystyna Rozpara (dyrektorka, nauczycielka), Janina Olichwer (nauczycielka), Kazimiera Sarna (ekonomistka), Hila Marcinkowska (działaczka społeczna), Izabela Durko (nauczycielka), Danuta Synkiewicz (dziennikarka), Anna Tabaka (historyczka sztuki, regionalistka), Izabela Wierzbicka (aktorka), Kalina Michocka (aktywistka), Beata Szymańska (dyrygentka), Krystyna Bujakiewicz (nauczycielka) i Maria Szymanowska (nauczycielka).
"Kolacja to nie rewolucja, a może jednak” to instalacja performatywna autorstwa artystki Anny Baumgart. Symboliczna kolacja, do której zasiadły kobiety zróżnicowane etnicznie, o różnej przynależności społecznej – ekofeministki, aktywistki klimatyczne, filozofki, badaczki, prekariuszki, artystki, feministyczne archiwistki – była pretekstem, by zadać sobie fundamentalne pytania o przyszłość, której być może nie będzie. Czy kobiety uratują świat? Czy chcą nadal rodzić w nim swoje dzieci? Czy możliwa jest nowa polityka bez hierarchii i przemocy? Czy możemy odzyskać utraconą przyszłość? Czy potrzebujemy liderek, a jeśli tak, to kim one są dzisiaj i jak stworzyć skuteczny front oporu?
Projekt odwołuje się do pracy Judy Chicago „Dinner Party” oraz do starszej o dekadę protofeministycznej, prawie nieznanej pracy ceramicznej Vanessy Bell i Duncana Granta, wystawionej tylko raz w Piano Nobile Gallery w Londynie. Obie wspomniane wyżej akcje artystyczne przywoływały 39 kobiet z historii i w obu zamysł był podobny: obnażyć patriarchalną pamięć zbiorową, która wyklucza kobiety. W dziele Bell i Granta znalazło się kilka kobiet z Europy Wschodniej, u Judy Chicago występują tylko nazwiska świata zachodniego.
Instalacja performatywna pt. „Rewolucja to nie kolacja, a może jednak kolacja” składa się z okrągłego stołu, zastawy ceramicznej z portretami kobiet ważnych dla kultury i polityki Europy Środkowo-Wschodniej, wyłonionych podczas obrad „okrągłego stołu”, które odbyły się w miastach Polski: Łodzi, Bydgoszczy, Lublinie. Powtarzającym się znakiem w ceramicznej zastawie jest portret przedstawiający autorkę instalacji z przebitym bokiem, na tle flagi będącej wariacją na temat ikonicznego obrazu El Lissitzky’ego „Czerwonym klinem bij w białych”. Portret odwołuje się do tradycji konstruktywistycznej i dziedzictwa rewolucyjnego polskich artystek, takich jak Katarzyna Kobro, ale też tradycji awangardy międzywojennej ubiegłego wieku, reprezentowanej przez Zofię Stryjeńską. Powtarzający się motyw, uzyskany metodą reprodukcji, wywodzi się z tradycji upowszechniania dóbr kultury w Polsce “realnego socjalizmu” w czasach PRL-u. Nawiązuje do egalitarnego wzornictwa modernizmu i do reprodukcji, która gościła w domach polskiej inteligencji pracującej i klasy ludowej.
W 1989 r. przy Okrągłym Stole zasiadło kilkudziesięciu mężczyzn i dwie kobiety. To gremium zdecydowało, jaki kształt miała transformacja Polski z komunistycznej na wolnorynkową i, jak zapewniano, demokratyczną. Jak się okazało, ta demokracja miała płeć męską. Przy Okrągłym Stole mężczyźni zawarli sojusze niekorzystne dla kobiet. „Okrągły stół” kobiet odwraca te proporcje. Przy tym stole do symbolicznej kolacji zasiądą kobiety z różnych klas społecznych i różnych narodowości – zamieszkujące miasto, w którym odbyły się obrady „okrągłego stołu”. Instalacja zakłada elementy nieprzewidywalne, niewyreżyserowane: przeplatanie się tekstów napisanych ze spontanicznie wygłaszanymi tekstami, dotyczącymi: kapitalizmu, środowiska naturalnego, form rządzenia i idei politycznych, a także herstorii, feministycznego archiwum dla przyszłości – feministycznej historii świata.
Anna Baumgart – artystka postkonceptualna, reżyserka i scenografka. Nagrodzona za wybitny debiut przez wojewodę gdańskiego 1995 r. Wielokrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa narodowego oraz Fundacji Kultury. Wystawia w kraju i za granicą, m.in.: Brooklyn Museum of Art, NKB i Kunstwerke w Berlinie, Ludwig Museum w Budapeszcie, Museum on the Seam w Izraelu, Casino Luksemburg w Luksemburgu, CCA w Moskwie, Rydze, Narodowej Galeria Sztuki Zachęta i Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Jej prace znajdują się w prestiżowych kolekcjach sztuki, min: Hauser & Wirth, FRAC Poitou-Charentes, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Znaki czasu Szczecin, Lublin, Olsztyn, Kolekcja Parlamentu Europejskiego. Kolekcja Śląskiego Muzeum Sztuki, Muzeum Narodowe w Warszawie. Film „świeże wiśnie” z 2010 r. prezentowany na festiwalach sztuki video i dokumentu tj : Videobrasil w Sau Paulo, Videonale w Bonn, Era Nowe Horyzonty, Watch docs, Impakt, został nagrodzony „nagrodą publiczności dla najlepszego filmu wideo „na festiwalu Loop w Barcelonie. „Zdobywcy słońca” prezentowany był: w Muzeum Żydów w NYC. EUROPEAN MEDIA ART FESTIVAL OSNABRUECK, MONSTRAINVIDEO MILANO, Festival Nowe Horyzonty Wrocław.
Agnieszka Różyńska – menadżerka kultury. Od czasu ukończenia polsko-angielskiej Szkoły Trenerów Młodzieżowych (2012) programuje i prowadzi projekty artystyczno-społeczne oraz buduje przestrzenie edukacyjne w nurcie gestalt. Kuratorka programów artystycznych angażujących społeczność lokalną, m.in. Generator Malta w ramach Malta Festival Poznań (2019, 2018, 2017, 2016), akademii dla młodych twórców Sąsiedztwo – granice bliskości (2019, 2018, 2017, 2016), Eksperyment: DIALOG (2017); edukatorka kulturowa w ramach projektów Struktury Kultury (Ogólnopolski Program Bardzo Młoda Kultura, 2017, 2016), Centrum Praktyk Edukacyjnych (2016, 2015), Koalicja Kulturotwórców (FIO 2018, 2016). Animatorka i koordynatorka działań młodzieżowych i społecznych w ramach: Ogród Łazarz (2015), Otwarta Strefa Kultury Łazarz (2015, 2016), Instytut Edukacji Społecznej (2013-2014). Koordynatorka działu edukacji i PR managerka Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA w Poznaniu (2017); producentka Teatru Polskiego w Poznaniu (2016–2017), PR managerka programu performatywnego Art Stations Foundation (2015–2016). Od początku 2018 do początku 2019 roku pracowała w dziale programowym Teatru Ósmego Dnia w Poznaniu.
MIK, źródło: Galeria Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu, fot. organizator
Napisz komentarz
Komentarze