Dzięcioły już werblują. To symbol nadchodzącej wiosny WIDEO

W słoneczne dni można już usłyszeć werblowanie dzięciołów, będące ich głosem godowym. Dzięcioł duży, werblując swoim dziobem, potrafi uderzać w drzewo 20 razy na sekundę.

Czaszka dzięcioła i jego dziób są specjalnie połączone. Za dziobem ptak ten ma gąbczasty obszar, który działa prawie jak amortyzator i wówczas mózg dzięcioła nie jest narażony na wstrząsy. Czy wiedzieliście, że w ciągu dnia dzięcioł może uderzyć w drzewo nawet 10 tysięcy razy?

Poprzez werblowanie dzięcioł znaczy terytorium i przywabia samiczki. Podczas gdy inne ptaki zaczynają swoje śpiewy dzięcioł bębni i to te dźwięki słyszymy głównie wiosną.

Dzięcioł duży to w Polsce najliczniejszy i najpowszechniejszy z polskich dzięciołów, występuje we wszystkich drzewostanach w całym kraju i przez cały rok. To niezbyt duży ptak, o kontrastowym upierzeniu. Ma mocny, dłutowaty ciemnoszary dziób i szare nogi. Czepne nogi dostosowane są do siadania na pionowych pniach. Ptak nie jest płochliwy, choć zachowuje ostrożność.

Gniazdo dzięcioła to dziupla wykuta w pniu lub bocznym konarze, umieszczona zazwyczaj na wysokości od 0,5 do 20 m nad ziemią w potężnym żywym drzewie. Ptak ten chętniej wybiera pnie z uszkodzonym drewnem, podobnie jak inne dzięciołowate. Tylko wyjątkowo kuje w całkowicie zdrowym drewnie.

Budowa gniazda trwa 2‒3 tygodnie. Dziupla nie jest wysłana ściółką, a podkładkę stanowią jedynie suche trociny i odłamki drewna, które wpadają do środka komory gniazdowej w trakcie jej wykuwania. Zwykle co roku wykuwa nową dziuplę, rzadziej zasiedla starą.  

Obydwoje rodzice wysiadują jaja przez okres 12‒13 dni, licząc od złożenia ostatniego. Pisklęta, gniazdowniki, przebywają w dziupli od 21 do 25 dni i są wtedy bardzo hałaśliwe. Młode zdradzają swoją obecność, odzywając się nieprzerwanie. Jedno z nich stale wygląda z dziupli, czekając, aż rodzice przylecą z pokarmem. Oboje rodzice dokarmiają je, nawet gdy już opuszczą gniazdo.

W okresie wiosny i lata pożywienie dzięcioła stanowią głównie owady i ich larwy wydobywane z drewna (np. gąsienice motyli, mrówki, chrząszcze). Zimą i jesienią, przy ograniczonej dostępności pokarmu żywego, jego dieta wzbogaca się o nasiona drzew sosnowych oraz świerkowych, a także owoce. Zimą chętnie pojawia się w karmnikach ze słoniną. Może żywić się także padliną. Pewną osobliwością tych dość dużych ptaków jest to, że najchętniej zjadają mszyce. Wiosną dzięcioły mogą nakłuwać korę brzóz i pić wyciekający sok roślinny. Czasem zjadają też ptasie jaja i pisklęta. W porównaniu z innymi gatunkami dzięciołów jego dieta jest zatem mniej wyspecjalizowana.

W określonych wybranych miejscach, w szczelinach korowiny pnia lub pieńka, rozwidleniach gałęzi lub w pękniętej korze, zwanym kuźniami, dzięcioł duży wkłada szyszki drzew iglastych. Obiera je tam swym mocnym dziobem z pojedynczych łusek i wybiera nasiona. Owady (są one często szkodnikami drzew) spod kory drzew wydobywa długim i lepkim językiem lub też zbiera z drzew i krzewów. Żeruje w koronach drzew i na ziemi, chodząc po pniach i opukując je z każdej strony. Często zajmuje go wykuwanie, również w twardym drewnie. Potrafi zwisać głową w dół, gdy siedząc na cienkich gałązkach, stara się zerwać szyszkę.

Karolina Bazan, źródło: wikipedia, fot. pixabay.com, film: Nadleśnictwo Kalisz Lasy Państwowe